Code Oranje,
10 juni. De dag na 2e Pinksterdag. Ook vandaag werd, net als gisteren, code Oranje afgegeven door de KNMI. In sommige Provincies was het weer slecht, tot zeer slecht. Nadat Cor en Laura voor een vaartocht met kano weg waren gegaan ben ik thuisgebleven. Het was heerlijk rustig in de tuin. De meeste buren waren blijkbaar weg. Ik had het gevoel dat ik even op een onbewoonbaar eiland vertoefde. Tussen de zonnestralen en de bewolking door, had ik wat voorbeeldkaarten gemaakt voor mijn hobbyclub. Passe Partout kaarten voorzien van gevlochten lint in allerlei kleuren.
Bij thuiskomst vertelde Laura en Cor dat ze het naar hun zin hadden gehad. Er was geen regenbui gevallen. Wel was het af en toe bewolkt, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was hun opgevallen dat er niet zoveel mensen op het water waren van de Gaag. Een water dat ligt tussen Delft tot voorbij Maasland. Na het kanoën hadden ze geluncht op een dichtstbijzijnd terras. Rond 17.30 uur waren ze weer thuis. Intussen waren één van de naaste buren ook thuisgekomen en zette de BBQ aan. Ik had een pastaschotel gemaakt en wij namen plaats in de tuin op een schaduwrijke plek. Tijdens het eten rook ik een geur van diverse specerijen door mijn neus, deels van mijn pastaschotel met olijven, maar ook van de gerechten op de BBQ van onze buren. Het deed mij denken aan een bezoek aan een Marokkaanse markt in Casablanca waar ik ooit ben geweest. Omdat het buiten zo broeierig was gaf mij dat nog een extra vakantiegevoel.
Op een zeker moment begon het te motregenen. Snel aten wij allen onze laatste hap op en gingen met het servies en al naar binnen. Gelukkig bleef het bij een kortstondige regenbui en viel alles achteraf wel mee. Tijdens het acht uur journaal, waar volgens de weerman in sommige provincies het slechte weer behoorlijk parten speelde, mompelde ik tegen Cor dat wij de regendans ontsprongen waren.
Na de regenbui namen wij weer plaats in de tuin en bleven tot bijna 23.00 uur zitten. Er stond nog steeds geen zuchtje wind. Eenmaal in bed lag ik gestrekt bovenop mijn dekbed. Ik voelde mij net een hete luchtballon die elk moment op zou stijgen. Ondanks beiden ramen op een kier stonden, was het windstil. Na wat heen en weer gedraai was ik blijkbaar in slaap gevallen en werd ik weer wakker op het moment dat de lamellen hevig begonnen te klapperen. Snel deed ik één van de ramen dicht en keek op mijn wekker. 03.20 uur. Het begon hevig te waaien en te regenen. In de verte hoorde ik het onweren, dat steeds dichterbij kwam.
Om 05.10 uur stond ik weer voor het raam te kijken, omdat ik de slaap niet meer kon vatten. Ik hoorde door de wind en regen een merel zingen. Altijd zijn zij de eerste van de vogels die hun deuntje op de vroege ochtend laten horen. Het verbaasde mij echter dat de vogel, ondanks het slechte weer, op z’n dooie gemak aan het zingen was op de dakrand van de overburen. Zijn gezang kwam boven het loeien van de wind uit. Net op het moment dat ik mij afvroeg, waarom de merel geen bescherming zocht, vloog hij richting een paar bomen aan de andere kant van het water. Ik rilde en dook mijn bed weer in, waar ik even later de merel weer hoorde zingen.
Code Oranje was voor de merel en voor ons met een sisser afgelopen.
My Blog Lealariekoek 