Fietsvermijders

Nederlanders zijn een fietsend volk, zegt men in de wandelgangen. Dat is deels waar? Niet iedereen is gecharmeerd van fietsen. Een klein percentage mensen wandelt graag, neemt het openbaar vervoer of de auto. Recent hoorde ik van een kennis dat ze van fietsen gestrest word, omdat ze continue moet opletten in het verkeer. ‘In de stad is fietsen een ramp’ vertelde ze. ‘Liever fietsen in een landelijke omgeving met bijna geen verkeer.’
Zo heb je ook zogenaamde dagdromers die al wandelend de stad doorkruizen. Zij zien meer van de omgeving dan als je in de auto rijdt, op een scooter of op de fiets. De lust wordt je ontnomen als je fiets weer eens is gejat. Zelf heb ik deze ervaring ook gehad. Tot twee keer toe. Ik woonde nog maar net in mijn woonplaats, toen uit mijn kelderbox van mijn appartement mijn koffers en fiets waren gestolen. Jaren later werd mijn fiets ontvreemd in een andere wijk voor de deur van een bekende grootgrutter. Daar sta je dan met je tas met boodschappen. De bushalte was een paar straten verderop. De stoom kwam bijna uit mijn oren van kwaadheid. Helaas zijn beide fietsen nooit teruggevonden.
Mijn tante deed alles met het openbaar vervoer. Ze woonde gunstig in de grote stad ten opzichte van het openbaar vervoer. Keuze genoeg uit de tram of de bus. Sinds jaren is mijn auto favoriet en sjees ik overal naar toe. Voor mij geen openbaar vervoer. Die tijd heb ik gehad. Ik denk er niet aan om nu nog te gaan fietsen. Mijn medefietsers letten niet op. Horen en zien niets met hun koptelefoon op en Gsm in de hand. Dit geldt trouwens ook voor sommige automobilisten. Sinds kort heb ik mijn fiets in de wilgen gehangen. Hij hangt daar best. Mijn kennis heeft gelijk. Fietsen in de stad levert stress op.